Een persoonlijk woord, aan de nieuwsgierigen onder u, die wel eens willen weten, wat dat nu is. 

t Haverlaand

Het begon als een eerste zaadje, een idee in onzekere tijden. Een klein app groepje van mensen die ik leerde kennen in de afgelopen, meest bizarre jaren in mijn leven, groeit nog steeds. Ondertussen ben ik bij zeer veel netwerken aangesloten en weet men mij ook te vinden. 
T Haverlaand is een voedselbos, soms kantoortuin, theetuin, groententuin, kas, diverse experimentele, maar ecologisch verantwoorde veldjes, bessenbos, bloemen, maar ook cursusruimte. 

En dan gaat t niet meer om het aanleggen van een eigen paradijsje waar ik al mijn creativiteit, nieuwsgierigheid en vooral mezelf een plek kan geven

De eerst website is al weer weg. Jammer voor de mensen die het begin gemist hebben. Maar iedere dag kent een nieuw begin, nieuwe kansen, uitdagingen, maar vooral heel veel nieuwe ideeen, gedachten en een werkelijkheid die alleen jij voor jezelf en anderen vorm kunt geven. 

Ik leer mezelf iedere dag beter kennen door de ogen van een ander, maar heb inmiddels zo veel van het leven geleerd, dat ik, als trots huisarts voor mijn patienten, nu via andere wegen minimaal hetzelfde kan betekenen.

t Haverlaand is ooit begonnen als een lange termijnsinvestering, waar al vanaf dag 1 de vruchten van geplukt konden worden. Is het in geld uit te drukken? Vast wel, maar dan hebben ze het nog niet begrepen. 

Ik werk ondertussen ijverig door. Ik heb geleerd met de maan en de zon mijn ritme te bepalen. 
Na aanvankelijk mijn netwerk gezocht te hebben in de zorgorganisaties, ICT bedrijven, oud-collega’s en de vele instanties die zich bezig houden met de zorg, verleg ik mijn netwerk nu weer naar de patient, of het liefst, naar de nog niet patient. 

Als huisarts met een cv die vrijwel iedere maatschappelijke functie wel raakt en een leven op een locatie die dezelfde is, maar oh zo veranderd in de tijd dat ik hier geboren en getogen en weer teruggekeerd ben. Op ‘t Haverlaand.  Dat dit stukje grond zoveel terug zou kunnen geven heb ik nooit verwacht. En dat je t dan delen kunt, misschien wel daarom. Men doet namelijk nog steeds een beroep op mij. En ik voel me af en toe wel ergens toe geroepen met als voordeel dat ik zelf bepaal op welke manier ik mijn beroep uitoefen. En dat laatste, wordt door slechts weinigen begrepen. Gelukkig heb ik mezelf een grote last opgelegd om een voedselparkje aan te leggen. En nu ben ik dat, wel heel erg interessant gaan vinden.

Om je kennis van geneeskunde, planten, communicatie, ICT, organisatie en al je interesses terug te zien in de patronen die we uit de natuur kunnen leren, om ze vervolgens anders en beter toe te kunnen passen, dat is een beetje een hobby geworden, waarin men een beroep op mij mag doen. 
Heel veel dingen die er in onze menselijke communicatie misgaan, lijken ook inmiddels het plantenrijk gevonden te hebben. Het adagium: grijp niet in in systemen die je niet begrijpt, zonder de consequenties enigszins te kunnen overzien, lijkt ook hier helaas van toepassing. De hele wereld, waar wij als mens in de westerse wereld in leven is gebaseerd op de westerse wetenschap, de vooruitgang en de plaats die we hiervoor als mens moeten maken door zelfs de band met de eigen natuur door te knippen. Ik paste niet meer binnen dit systeem. Het nam teveel van wie ik wilde en kon zijn, al wilde ik dit lang niet geloven, omdat niemand me kon vertellen dat dat misschien wel het probleem zou kunnen zijn. Op het moment dat ik geneeskunde ging studeren ging mijn hanekam eraf. Op dit moment is er slechts 1 hanekam op t Haverlaand. namelijk onze haan, Hendrik. Hij doet niets, maar ga m niet plagen. Hij heeft zijn sporen niet voor niets al 10 jaar verdiend. 

Wie ben ik? 

Mijn naar is Leon. Na mijn studie geneeskunde, vele verschillende paden, bergen en dalen en mijn na 10 jaar gestrande carriere als huisarts, ben ik me gaan verdiepen in de menselijke organisatie, de communicatie, de zorgmodellen en de moderne technologie. Meer en meer zag ik hierdoor in, dat we in de loop der jaren enkele kwaliteiten als samenleving hebben opgegeven voor de modernisatie en honger naar vooruitgang. De veelal unieke of weinig bekende kennis hierover gaf zeer veel herkenning en mogelijke oplossingen van de hedendaagse organisatie en werkcultuur. Een cultuur die niet meer door de samenleving wordt bepaald, lijkt met de modernisatie vanuit de werkcultuur steeds meer te vervreemden van onze menselijke cultuur. Men is daarnaast voortdurend op zoek deze balans te herstellen op een net zo werkcultuur gebasseerde manier. Dit is samengevat het probleem dat ik bij de horens gevat heb.  De zogenaamde vooruitgang, daarnaast de uniforme media en invloed van bijzonder kortzichtig en mensonwaardige personen dienen te gaan begrijpen dat het leven niet draait om verdienmodellen, macht en schone schijn. De vooruitgang laat inmiddels vele spanning in de maatschappij hoog oplopen.  Zowel op ICT/communicatiegebied, als op zorg en gezondheidsgebied zien we dat vooruitgang ons steeds verder van onze eigen natuur vervreemden. We moeten het niet overdrijven, maar wel willen kunnen zien, om te kunnen begrijpen hoezeer bepaalde problemen in de maatschappij hierdoor ontstaan.
Door de coronacrisis heb ik het meest fantastische schouwspel gezien wat je je maar kunt voorstellen als je je gaat verdiepen in Artificiele intelligentie, communicatie, quantumorganisatie en zorg. En dan wordt je met mijn achtergrond vanzelf een andersdenkende. Gelukkig had ik geen carriere die ik op het spel kon zetten. Wel had ik de toegang tot onbeperkte netwerken. Ik heb als belangrijkste geleerd, om gewoon te vragen, maar vooral om je door niets iets in de weg te laten leggen, wanneer dat niet nodig is. En zo was het mogelijk om een volledig adviesbureau te runnen vanuit je kantoortuin. Wat een verademing als je tijdens een MBA alleen maar kantoormensen treft.  Als je je kunt voorstellen dat de vernedering die ik soms als andersdenkende heb moeten ondergaan in coronatijd, me het mooiste gebracht heeft, en meer dan ik ooit had kunnen voorstellen. Waarschijnlijk omdat ik niet alleen was, omdat ik wist hoe me te verwoorden, omdat ik op t Haverlaand de rust vond waar ik al mijn frustratie om kon zetten in iets moois, omdat men toch alle hoop in mij al was verloren. En dan is het t allemaal waard geweest. De vernedering door dorpsgenoten die nu bij velen in een zwartboek vermeld staan. Het uitgesloten worden door collega’s, bij wie je achteraf slechts als excuus, je gelijk krijgt aangeboden. Het loslaten van een identiteit als huisarts, die zn leven niet meer zat is. De basis van iets bijzonders, wanneer je tabula rasa krijgt in de vorm van 5000 meter grasland naast je huis.  

Dat ik ondertussen veel nieuwe mensen ben tegengekomen is een zegen. Allemaal andersdenkenden, die toch niet zo anders zijn als jij en ik. Ze denken gewoon vanuit een andere beleving. Een andere beleving dan de angst en leugen die dagelijks de dienst uitmaakten van de hedendaagse politiek en media. De valkuil is dat men hier een andere leugen voor in de plek gaat zetten.  

“Gelukkig is er de vooruitgang, die ons immer uit de crisis helpt”. Gelukkig is er de persoonlijke vooruitgang. die hier niet vergeten wordt en me heeft geleerd dat truckjes en bedrog soms niet te onderscheiden zijn van vooruitgang. Het uiteindelijke gevoel is immers hetzelfde.  Mensen zijn nooit de mens die ze 5 jaar ervoor waren, slechts het gevolg van hoe men zich aanpast aan de eigen of de ander zijn verwachting, het geluk of het nootlot. Geen mens is hier in staat zijn eigen weg te bepalen. Wel hoe deze te bewandelen. 

Dat er behoefte was aan kennis over groente, zaden en gezonde voeding en alternatieve genezing met kruiden was voor mij de reden om een appgroep op te richten. 

En ondertussen plant ik bomen op het Haverlaand. Ik zorg voor frambozen, noten, bessen, groente, kruiden, thee, appels, peren, pruimen, kersen. Ik keek laatst in een oud bomenboek en kon 70% afvinken omdat ze hier staan.  

Ik heb me, omdat dit een onderbelicht veld was, en er weinig literatuur bestond, verdiept in de archetype bias binnen de organisatie van de zorg, Het bleek dat iedere maatschappij, iedere organisatie, ieder land en ieder leven gedomineerd wordt door bepaalde archetypes. Het bleek een model dat vroeg om begrip ervan, omdat tegenwoordig zelfs ICT en communicatiemodellen last hebben van deze bias, en daarmee  het merendeel van de bevolking dat hier afhankelijk van geworden is. Men kan deze bias slechts filteren door de waarde van de archetypes op de leiderschapsposities te beschrijven. Archetypes gaan hierin verder dan Jung ze ooit beschreven heeft. De dynamiek van systemen laten onlogische patronen zien die niet aansluiten bij de menselijke herkenbare patronen doordat belangrijke menselijke communicatie interactie ontbreekt. 

Mijn Jungian Archetype bleek: INFP. Dat Jung me op het spoor heeft gebracht om me vanuit de zorg te verdiepen in de ICT, quantumfysica, quantumorganisatie, communicatie, jungian archetypes, de Tao, de verschillende religieuze geschriften, waaronder ik inmiddels ook de politieke werken uit Brussel reken, zal dan ook misschien na zo’n toevallig levenspad niemand verbazen. INFP mensen hebben nogal de neiging anders te denken. En dat wordt door andere archetypen niet altijd helemaal begrepen. Maar dat ieder daar zijn eigen weg in moet kunnen vinden is door de vele systeemfouten door met name de digitale revolutie en de verandering van kennisvergaring, ervaring opdoen en organisatie, tegenwoordig niet altijd makkelijk.  

Ik werk aan een boek dat inzichten biedt in de vele communicatieproblemen die slechts door weinig mensen worden herkend, laat staan worden begrepen. Ik had er de tijd voor, want net uit mijn eigen crisis hersteld, kon ik heelijk observeren en reflecteren in een crisis die toch met name zijn oorsprong vond en nog steeds vindt in de menselijke communicatie.  

Welke betekenis kan de waarheid nog krijgen, als de systeemwaarheid de enige waarheid mag zijn? 

Vanuit een organisatiebenadering die gestoeld is op de quantumorganisatie, zoals beschreven door Danah Zohar, startte ik met de fundamentele schets van een ander project, dat in september 2020 het levenslicht zag. Het projectje diende alleen maar de gedachte aan een oplossing die er nog niet was. Namelijk: “Een collega te vinden, die de tijd, competentie en behoefte voelde om beschikbaar te staan op het moment dat je hem een vraag wilt stellen. MijnCollega.nl. Het project is volwassen, maar vond niet de juiste bodem om te groeien. Het was gebasseerd op decentrale netwerkarchitectuur waar door middel van de juiste AI de juiste persoon op de juiste plek gevonden kon worden, op het moment dat je deze nodig had en deze zijn actuele beschikbaarheid had aangegeven. Er was vanuit de zorg geen belangstelling voor een roostersysteem dat landelijk geimplementeerd kon worden, waarbij lokale afspraken, wensen, en belangen gerespecteerd zouden kunnen blijven. Het grappige: Het werkt. Het eerste quantumorganisatie-communicatie netwerk voor de zorg..  Geef me 5 miljoen en ik zal t werkend krijgen. Het netwerk is gelegd. De intenties en reacties waren overal goed. Maar de concurrentie was sceptisch, omdat ze zich niet konden verplaatsen in de behoeftes die ik toch uit het hele veld heb opgehaald. De tijd vraagt, en dit is mijn voorspelling, om een feminiene organisatiestructuur, veilig, decentraal, waarbij iedere professional, op ieder niveau in de organisatie, centraal staat als belangrijkste schakel. Een schakel die soms beter in de ene, soms beter in de ander en soms in meerdere ketens past. 

Er zou eerst eens beter geleerd moeten worden, van hoe de natuur hier mee om zou gaan. De natuur kent geen evolutie, zoals de mens deze denkt te kennen. In ons korte menselijke bestaan, willen we toch niet bezig zijn met 3 reorganisaties en onzekerheden in het dagelijks bestaan, wanneer we daar geen invloed op kunnen hebben. We hebben behoefte aan schimmels die de onnuttige organisatie, wetten en lijken uit de kast verwijderd zodat hier weer ruimte komt voor de eigen natuur die je zelf mag gaan inrichten. In mijn geval heb ik dit wel zeer letterlijk opgenomen.  Het is niet alleen meer mijn natuur. Het is de natuur die me leidt, die ons bloemen en vruchten biedt, jaar na jaar na jaar. En dan te zien dat de bodem er alleen maar in kwaliteit op vooruitggaat. 

 Maar weet je wie deze nog wil komen plukken? Als mensen gewend zijn te betalen voor un voeding, is het ongewoon dat er gratis langs de weg plots 47 soorten pioenrozen , andere bloemen en zeer onbekende groenten staan. Biologisch en wel. Deze zomer krijgt mijn komkommerveld extra grachtengordels, zodat een onbewuste grasmaaier hier niet  als vorig jaar overheen rijdt. Ook hiervoor was vorig jaar de tijd niet rijp. Dit jaar is er voor t eerst op t Haverlaand: Komkommertijd. In een hoekje met een bankje en gratis komkommers voor een vrije gift. al is t maar een bedankje of alleen al t geloof om maar eens wat vaker stil te moeten staan. 
Zoals ik ooit heb geleerd een tuin te cultiveren, ga ik nu uit van een basisles die me ook heeft geleid in mijn artsenbestaan. Grijp niet in in complexe systemen, als je niet weet hoe de consequenties ook over 1, 10 of 100 jaar zouden kunnen optreden. Wie dan leeft, die dan zorgt. Hier alvast een applaus!. 

Ik geloof namelijk niet dat het alleen de patient is, waar je de eed voor hebt afgelegd, al zal gewenst levenslengend handelen en genezen van mensen meestal, toch wel, de doorslag geven. Soms doe je beter iets voor de omgeving, zodat iedereen, dus ook de patient er uiteindelijk bij gebaat kan zijn.

Ik heb me steeds vaker afgevraagd, of dat, waar we ons leven mee vullen, nu wel zo belangrijk is. Vanuit de communicatieleer kwam ik erachter dat alles dat betekenis krijgt, gecommuniceerd moet hebben. Dat de menselijke geest de doorslag kan geven aan de betekenis die het krijgt.. tja. 

Dichter bij de quantumfysische ontwikkeling en filosofie kun je wat mij betreft niet komen, wanneer het gaat om de betekenis.  

Vooruitzichten:
Dit jaar ga ik een muur  op de scheiding met onze privé tuin bouwen. Met een moongate, dat wel.  Een kroon op t Haverlaand. Een land waar ik inmiddels 47 jaar woon en waar ik onder het gedogend oog van mijn gezin verder wil werken aan een project, dat op dit moment alleen nog maar bestendigd kan worden, door er in te geloven. En als men dan over 200 jaar vraagt. Wie heeft hier zo’n rommel in de grond gestopt.. dat ze mij  dan niet boos kan aankijken. 

Dan denk ik. Tja. 

En daar sta je dan, te zijn.

En waar sta je volgend jaar, te zijn? En het jaar erop? En
over een dag, en over een mensenleven?

Waar ben je dan, wat doe je dan. En zie ik dan nog, dat je
eerst hier gestaan hebt?

En als je jezelf tegenkomt, en ziet, je was daar, omdat dit

enige moment er op een ander moment toe gedaan heeft.

Dan sta je daar niet alleen te staan, maar zie je waar je
ieder moment gestaan had kunnen hebben.